Het kan haast niet anders of het moet iedereen zijn opgevallen: er is geen reclame meer te zien op tv of er zitten Nederlanders met een migratie achtergrond in! Reclamemakers hebben het licht aangedaan en zien dat alle koeien zwart zijn. Ook al zijn het zelden hoofdrollen, ze zijn er!

De consument wordt doodgegooid met vrolijk door het beeld huppelende types met een Noord Afrikaans, Turks of Arabisch uiterlijk. Compleet met baard en djellaba bezorgen ze de post,  testen ze gehoorapparaten of trappen ze van hot naar her op een nieuwe elektrische fiets. Als het niet zo een type is, is het wel een Zwarte man of vrouw met guitige blik en Afro’s waar Michael Jackson, toen hij nog Zwart was, jaloers op geweest zou zijn. Sommige acteurs zie ik drie verschillende producten slijten! Neem dat Zwarte meisje ook met Afro! Dan weer een grote supermarktketen, dan weer een zonnebril waarvan je drie kan krijgen als je maar vroeg genoeg in de rij staat en dan weer barbecueënd in een reclame waarvan het product onduidelijk is! Of die ietwat oudere Surinamer met die grijze baard met kleine dreadlockjes die bijzonder sympathiek overkomt, maar WAT hij nou precies verkoopt mag Joost weten!

Schakeringen

De Nederlandse maatschappij in al zijn kleurrijke schakeringen wordt, zolang het duiten oplevert, op zijn leukst in beeld gebracht. Niet zelden zie je gemengde stellen met kinderen in gelukkige bovenmodale huizen die buitengewoon smaakvol zijn ingericht. De grootste problemen volgens de bedenkers van de reclames lijken zich te concentreren rond vragen als: waar gaan we nu eens leuk over doen? Of naar welk zonnig paradijs gaan we voor de tweede keer dit jaar op vakantie?

Schril

Hoe schril staat die reclame-werkelijkheid van Zwarte mensen in contrast met de Afrikanen die in de voortslepende oorlog in Oekraïne uit de trein getrapt worden als ze proberen te vluchten voor een conflict waar ze niet mee te maken hebben. Of de Zwarten de bij die Spaanse grens met Marokko letterlijk doodgetrapt worden terwijl ze alleen maar op zoek zijn naar misschien wel dat betere leven dat in de reclames gepromoot wordt. Terwijl de overvloed rijkelijk vloeit in de STER reclames dreigt er in Afrika een hongersnood die zijn weerga niet kent omdat de graanschuur in Europa op slot zit. De realiteit van Amerika is dat Zwarte mensen daar in de val zitten. Ze leven in een kolonie die langzamerhand in het moederland ligt. Na meer dan 400 jaar slavernij zijn Zwarte Amerikanen nog steeds niet bevrijd. Hun ketenen zijn vervangen door economische ellende waar ze niet meer uit komen en de brandmerken zijn vervangen door Nike, D&G en Louis Vuitton al dan niet door kinderhanden gefabriceerd in nepfabrieken in Azië. Alsof dat niet genoeg is, worden mensen van kleur bij bosjes doodgeschoten in hun kerken, scholen of supermarkten door racistische witten.
Terug in ons eigen Kikkerland waar Hans Brinker ooit zijn vinger in de dijk stopte om een watersnoodramp te voorkomen, vinden we Zwarte mensen die slachtoffer zijn van de Toeslagen-criminele-activiteit. De uitvoerders van die misdaad noemen het bijna liefkozend: een ‘affaire’.

Fallussymbool

De reclamewereld is een soort van science fiction wereld waar Zwarte mensen karikaturen van zichzelf geworden zijn. Is dit een pleidooi om Zwarte mensen in reclames maar weer te gaan weren zoals dat in de good ‘ol days gebeurde? Toen we alleen maar Zwarte mensen zagen in koffie reclames, sportend met een saxofoon of ander fallussymbool in hun handen in te krappe Bamboo onderbroeken. Daardoor zag je meer pik dan man. Nee natuurlijk niet! Ik vind de kleurentelevisie in de reclamewereld best leuk! Ik was een van degenen die daarvoor gepleit heeft! Maar de dosering mag wel eens onder de loep genomen worden. Ja! Black Lives Matter! Ook in de reclame! Mijn pleidooi gaat niet over de aanwezigheid van Zwarte peeps in de reclame, maar over de afwezigheid op plekken waar ECHTE veranderingen plaatsvinden. Niet alleen Zwarte mensen in de STER, maar ook in de cultuurraden, commissariaten en besturen. Niet alleen op olijke posters, maar ook op plekken waar cultuur bepaald wordt. Een iets meer gebalanceerde weergave van wat er werkelijk gebeurt, zou mij gelukkiger maken, dan het drankje dat vleugels geeft.

Guilly Koster.